لبخند سید هم رفت
حسین جانم سلام،
سید جان سلام،
قربان اون خنده ی ملیحت!
سید حسین موسوی همراه با لبخند ملیحانه اش همیشه زبانزد خاص و عام بود؛ در کرنش همراه با غرور مودبانه اش. زمانی که وارد صنعت پتروشیمی شدم در حوزه ی حرفه ی روابط عمومی و مردم داری، اولین برخورد خاطره سازم با سید بود.
پتروشیمی برزویه که با نام مرد با وقار صنعت، مرحوم نوری همیشه همراه است یکی از تاثیرگذارترین مدیران در رشد و بالندگی او بود؛ هم او که در پتروشیمی اصفهان همراه با دوست خوبمان، ستوده فر عزیز شروع مسیر سید را کلید زدند.
تا خبر رفتنش را در تماس تلفنی با یکی از دوستان شنیدم، پس از قطع تلفن، با خود کلنجار رفتم که این چه شوخی بود این بنده خدا با من کرد، مگه سید با این همه متانت و آرامش و خوبی، میتونه از بین ما بره!؟
میخواستم خبر رفتنش رو کار کنم تو گروه ها و سایت، نتونستم. اصلا این کار از من بر نمیاد؛ خبر به این بدی هم مگه داریم.
سید جانم! همیشه در تلاش برای یادگیری و پیشرفت بودی و اگر فکر میکردی راهی را درست انتخاب کردی تا آخر میرفتی و اگر اشتباهی هم بود با اعتماد به نفس مثال زدنی ات می پذیرفتی و سعی در بهبودش داشتی.
صنعت نفت و به خصوص حرفه ی روابط عمومی - فکر کنم محدود کننده ی شخصیت بزرگ سید هست- یکی از متخصص ترین و حرفه ای ترین ها رو از دست داد.
شاید دیگر کاری از دستمان برای کمک بر نیاید، اما راه شایسته ی او بهترین مسیر برای جست و جو و باز یابی است؛ از همه ی دوستانم می خواهم تا در این مسیر با هم افزایی یکدیگر، داشته های او را برای خود و آیندگان به امانت نگاه داریم.
خداوند رحمن، روحش را قرین رحمت فرماید و صبری بسیار برای خانواده محترم او و پسران گرانقدر و عزیزش ارزانی دارد.
دوست تو
سعید اسدپور
عسلویه- ۲۷ بهمن ماه ۱۴۰۰